هجرت از قم به بوشهر
(سال 1350 تا 1356 شمسی)
ایشان در سال 1350 از قم به بوشهر برگشت و دو سال در مدرسه ی علمیه ی بوشهر که در آن زمان، محل آن در بالای مسجد فاطمه زهرا(س) (پیرزن قدیم) بود مشغول به فعالیت شد. پس از آن، با هدف تبلیغ و ارشاد و به دعوت مردم منطقه، عازم روستاهای ساحلی تنگستان گشت و در روستای بریکان سکونت گزید. وی به صورت سیّار در روستاهای اطراف به تبلیغ و نشر احکام می پرداخت و با ترغیب ایشان و استقبال و مشارکت مردم و خیّرین متدیّن منطقه، تعداد شش مسجد در این روستاها (کلات، هدکان، چاه پهن، بریکان، زیرراه و کبگان) احداث گردید.
ایشان می گوید:
«شدّت گرما و نبود امکانات موجب می شد که در طول پنج سال حضورم در منطقه، هر ساله تابستان به مدت سه ماه به قم رفته و در آنجا ضمن استفاده از برکات و خیرات مرقد مطهّر بی بی فاطمه ی معصومه(س) و محضر علماء، تجدید قوا نموده و به منطقه برمی گشتم.»
وی که رغبتی به انجام خدمت نظام وظیفه تحت پرچم شاهنشاهی نداشت، در سال 1350 با داشتن شرایط لازم (تأهل و اشتغال به دروس حوزوی)، اقدام به اخذ معافیت از خدمت نمود و حاضر نشد حتی یک روز، به عنوان سرباز نظام منحوس شاهنشاهی خدمت کند.
هجرت از بوشهر به سیرجان
(سال 1356 تا 1357 شمسی)
ایشان از مهرماه 1356 تا بهمن ماه 1357 بنا به پیشنهاد بعضی از بزرگان حوزه ی علمیه ی قم، برای مدت دو سال تحصیلی به سیرجان (در استان کرمان) نقل مکان نمود و در آنجا ضمن برعهده گرفتن مدیریت و تدریس در حوزه ی علمیه ی این شهر، به تربیت طلاب، اقامه نماز جماعت و برگزاری دوره ی تفسیر قرآن در مسجد جامع اقدام نمود.
پس از یک و نیم سال اقامت در سیرجان و در ایّام پیروزی انقلاب اسلامی در بهمن سال 1357، در مسیر مراجعت به روستای بریکان و زیرراه (در بخش ساحلی استان بوشهر)، برای دومین بار توسط مأمورین ساواک شیراز دستگیر و پس از دوازده ساعت بازداشت و شکنجه ی روحی آزاد شد.
بازگشت به بوشهر
(اواخر سال 1357 شمسی)
با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی به رهبری معمار کبیر انقلاب حضرت امام خمینی(ره) و تعطیلی پاسگاههای انتظامی و فرار ژاندارم ها، ایشان با تشکیل بسیج مردمی در قالب کمیته های انقلاب، به حفظ و حراست از مرزهای ساحلی خلیج فارس از روستای کبگان تا کرّی (مرزی حدود 35 کیلومتر) و مقابله با نفوذ نیروهای ضد انقلاب، ساواک و قاچاق اسلحه پرداخت.
ایشان درباره ی تشکیل کمیته های مردمی می گوید:
«این وظیفه ی شرعی خود را بطور جدّ و به صورت شبانه روزی و با همکاری نیروهای مردمی در حدود یکسال ادامه دادیم و پس از برقراری آرامش نسبی در مرزها، فعال شدن مجدد پاسگاهها و روی کار آمدن نیروهای رسمی و انقلابی، این مسئولیت به آنان واگذار شد.»
